Τιμήθηκε η ημέρα μνήμης της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου στην Κατερίνη

   ‘Όπως είναι  γνωστό, με το Ν. 2193/1994 καθιερώθηκε η 19η Μαΐου, ως ημέρα μνήμης της γενοκτονίας του Ελληνισμού του Πόντου. Οι εκδηλώσεις μνήμης για την επέτειο πραγματοποιήθηκαν το πρωί της Κυριακής 14-05-23, στην Κατερίνη σύμφωνα με το πρόγραμμα της ʼντιπεριφέρειας Πιερίας.  Μετά την Θεία Λειτουργία τελέστηκε το καθιερωμένο μνημόσυνο  των θυμάτων της Γενοκτονίας, με σύσσωμη την πολιτική και στρατιωτική ηγεσία του τόπου, εκπροσώπων Ποντιακών Συλλόγων, πλήθος κόσμου και του Διοικητικού Συμβουλίου του Συνδέσμου μας.                            
Μετά το πέρας της δοξολογίας, κλήρος, επίσημοι και οι Ποντιακοί Σύλλογοι εν πομπή, κατευθύνθηκαν στο μνημείο Ηρώων της Γενοκτονίας, όπου και έγιναν καταθέσεις στεφάνων. Εκ μέρους του Δ.Σ στεφάνι κατέθεσε ο Γενικός Γραμματέας Γεωργιάδης Γεώργιος. Πέρασαν εκατόν τέσσερα χρόνια από την περίοδο της καταστροφής, της γενοκτονίας, του ξεριζωμού και της προσφυγιάς. Ως σήμερα δεν τολμήσαμε να δούμε κατάματα της τραγωδία του ελληνισμού. Δεν αναδείξαμε τα βαθύτερα αίτια που οδήγησαν τον ελληνισμό της τρισχιλιόχρονης Μικρασίας στο θάνατο. Συνεργήσαμε εγκλωβισμένοι από την Πολιτεία και τους ιδεολογικούς μηχανισμούς της στην απαξίωση της ιστορίας μας. Δεν τολμήσαμε να διεκδικήσουμε το δικαίωμα στην ιστορική μνήμη. Μόνο εκδηλώσεις μνημοσύνων, τελούσαμε και τελούμε. Οι νεκροί μας δεν έχουν ανάγκη από ένα απλό μνημόσυνο, αλλά από ένα διαρκή αγώνα διεκδίκησης της διεθνούς αναγνώρισης της γενοκτονίας. Η μνήμη δεν είναι παρελθόν, είναι σπόρος της σκέψης .    
Είναι θεμέλιο της ζωής μας . Η άλωση της μνήμης είναι το τελευταίο στάδιο της εθνικής επιβίωσής μας, είναι ένα              βήμα πριν την εθνική αυτοκτονία. Έχουμε υποχρέωση να διατηρούμε τη μνήμη, για να μπορούμε να θυμόμαστε,   να στοχαζόμαστε και γιατί όχι και να συγχωρούμε όταν υπάρξει ειλικρινής μετάνοια. Έχουμε χρέος απέναντι στους νεκρούς μας να ορκιστούμε ότι δε θα ξεχάσουμε τις κραυγές των νηπίων, Τους ρόγχους των απαγχονισθέντων, τις πατημασιές των πεταλωμένων, το περήφανο βλέμμα του αδούλωτου Πόντιου, τις ρίζες που αρνούνται να πεθάνουν».                                                                      
  Μέσα σε χαλάσματα, κάτω από πέτρες, καταπλακωμένες από γκρεμισμένους τρούλους και πάνω από κομματιασμένες ʼγιες Τράπεζες θα ηχούν για πάντα οι κραυγές εκείνων που κατακρεουργήθηκαν σε χώρους προσευχής και κατάνυξης. Που πέθαναν μέσα και γύρω από τα μοναστήρια του Πόντου. Εκεί όπου οι σταυροί έγιναν δολοφονικά όργανα, οι εικόνες προσανάμματα, τα καντήλια θρύψαλα και οι επιτάφιοι σαμάρια σε ζώα. Εκεί όπου τα πατώματα, τα προαύλια, οι νάρθηκες και τα ιερά πλημμύρισαν με αίμα και συντελέστηκαν κάθε είδους αίσχη. Κραυγές μικρών παιδιών, νεαρών γυναικών, σεβάσμιων γερόντων, κραυγές αθώων. Είναι επίκαιρος ο λόγος του μεγάλου Ποντίου Πολιτικού Λεωνίδα Ιασωνίδη: « Στην Ελλάδα υπήρχαν Πόντιοι, αλλά δεν υπήρχε Πόντος. Όταν ήλθε η Παναγία Σουμελά ήλθε και ο Πόντος, γιατί όπου ευρίσκεται η εικόνα της Παναγίας, εκεί είναι ο Πόντος.»                                                            
  Αποτελεί λοιπόν, χρέος όλων μας να διαφυλάξουμε την πλούσια πολιτιστική κληρονομιά που έφεραν οι ξεριζωμένοι Πόντιοι στον τόπο μας, την οποίαν σεβόμαστε και οφείλουμε να παραδώσουμε ακέραια στις επόμενες γενιές, ώστε να μην ξεχαστεί ποτέ το θάρρος, ο αγώνας και η αυτοθυσία των ανθρώπων αυτών που παρά τα όσα πέρασαν, παρέμειναν ενωμένοι και αναγεννήθηκαν προσφέροντας σε όλους μας ένα μάθημα ζωής, ελπίδας και αισιοδοξίας. Αποτελεί χρέος μας προς τους προγόνους μας και υποχρέωση στα παιδιά μας. Η ιστορική μνήμη είναι και παραμένει ζωντανή, μαζί με την τιμή και την ευγνωμοσύνη που οφείλουμε προς τον Ποντιακό Ελληνισμό.